«Σκοτώνουν άμαχο πληθυσμό, ειρηνικούς ανθρώπους, που δεν έχουν πως να αμυνθούν. Σκοτώνουν από απόσταση που δεν είναι προσβάσιμη. Από αέρος, με βομβαρδισμούς σβήνουν, από προσώπου γης περιοχές και μετά μπαίνουν και αρχίζουν να βιάζουν και να λεηλατούν. Κλέβουν τα πάντα, μέχρι και τα άπλυτα γυναικεία εσώρουχα. […]
Είναι άρρωστοι με ρωσσισμό. Είναι μια επικίνδυνη, βαριά, χρόνια, πάθηση. Ο ρωσσισμός είναι χειρότερος από τον φασισμό, από τον ναζισμό, από τον ρατσισμό – όλες τις ιδεολογίες που μισούν τον άνθρωπο. Είτε το θέλουν είτε όχι. Και αυτή η φοβερή πάθηση μπορεί να γιατρευτεί μόνο με βαρύτατες δοκιμασίες. Ίσως ο μόνος λαός στον κόσμο, ο οποιός δεν πιστεύει σε τίποτα, δεν έχει πνευματικότητα, δεν έχει ηθική και είναι καθυστερημένος σε σχέση με το επίπεδο ανάπτυξης της ανθρωπότητας ανέλπιδα και για πολύ πολύ καιρό – είναι οι ρώσοι. Οι δρόμοι για την πνευματικότητα και μια νέα ιδέα [για τη ρωσία] είναι κλειστοί. Τώρα πολιτικοί και ιδεολόγοι [της ρωσίας] προσπαθούν να επιλέξουν τον τρίτο δρόμο – την σλαβοποίηση, την ένωση με βάση τον σλαβισμό. Αυτό επίσης θα αποτύχει, καθώς το βασικό συστατικό της σλαβοποίησης – που είναι οι Ουκρανοί – ποτέ δεν θα αποδεχθούν τη ρωσοποίηση και τον ρωσσισμό. […]
Η Ουκρανία ακόμα θα συγκρουστεί με τη ρωσσία. Όσο ο ρωσσισμός υφίσταται, [η ρωσσία] ποτέ δεν θα απαρνηθεί τις ματαιοδοξίες της. Τώρα είναι αυτό που λέμε “σλαβικό” – με αυτή την ταμπέλα θέλουν να αρπάξουν, όπως και τις παλιές εποχές, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία. Να ενισχυθούν. Και μετά να πάνε παραπέρα. Τώρα κανείς δεν κάνει συμμαχία με τη ρωσία, όχι μόνον στρατιωτική αλλά και οικονομική και πολιτική. Ούτε καν εμπορική. Τη μάθανε καλά. Η ρωσία είναι στην ουσία της ένας μαφιόζος.»
Αυτά τα λόγια δεν έχουν γραφτεί τώρα. Είναι αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Ντζοχάρ Ντουντάγιεφ, την οποία έδωσε το 1995. Ο Ντζοχάρ Ντουντάγιεφ πολέμησε για την ελευθερία της χώρας του της Ιτσκερίας, γνωστής σήμερα περισσότερο ως Τσετσενία. Σκοτώθηκε σαν χθες, στις 21 Απριλίου 1996. Βλέποντας σήμερα τις εικόνες των «τσετσένων» στα ερείπια της πόλης της Παναγίας – τη Μαριούπολη, να πανηγυρίζουν και να φωνάζουν Αλλάχ Ακμπάρ θυμήθηκα τον Ντουντάγιεφ, τον πραγματικό Τσετσένο μαχητή.
Αυτοί οι τσετσένοι που είδατε στα ερείπια κρατάνε σημαίες στις οποίες αντικατέστησαν τον περήφανο λύκο της Ιτσκερίας με τη μούρη του Ραμζάν Καντίροφ. Ξέρουμε την ιστορία του Καντίροφ. Μας την είπε η ατρόμητη δημοσιογράφος Άννα Πολιτκόφσκαγια. Αυτή που δολοφονήθηκε στα γενέθλια του ρώσου φύρερ έξω από το διαμέρισμά της στη Μόσχα. Αυτή που ξεσκέπαζε τις θηριωδίες των ρώσων στον πόλεμο της Τσετσενίας
Μας είπε η Πολιτκόφσκαγια ότι ο Ραμζάν Καντίροφ δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα παιδάκι της καρπαζιάς. Ούτε ο πατέρας του τον εκτιμούσε και δεν τον άφηνε ούτε να κάθεται στο τραπέζι του μαζί με τους άλλους άντρες. Μέχρι που πέθανε ο πατέρας του ο Καντίροφ έγινε υποτακτικός του Πούτιν. Και βρήκε τώρα τρόπο ο Καντίροφ να νιώσει άντρας σκοτώνοντας γυναικόπαιδα και τρομοκρατώντας αθώους πολίτες. Πρώτα στη δική του χώρα και τώρα στην Ουκρανία.
Αυτοί που είδατε στη Μαριούπολη δεν είναι οι Τσετσένοι. Είναι οι Καντίροβτσι. Η προσωπική φρουρά του ανίκανου βασσάλου του Πούτιν. Οι προδότες του λαού τους. Οι προσκηνημένοι.
Για αυτό – όταν βλέπετε αυτές τις εικόνες στη Μαριούπολη, στην πόλη της Παναγίας, Μεγάλη Παρασκευή, να μην λέτε οι Τσετσένοι. Γιατί οι πραγματικοί Τσετσένοι είναι στην Ουκρανία και πολεμάνε κατά του πουτινικού στρατού.